Neden ? diye başlayan her cümle benim. Sahiplenmenin bu kadarı. Kurtulamıyorum. Kapıyı aralıyorum, ışıktan kaçıyorum sonra. Çelişkiler benim sonum olacak, biliyorum.
İçimde bir sessizlik ezildi. Gördüm, biliyorum, susuyorum. Kimin sayesinde ? düşünüyorum. Teşekkürü borç biliyorum sonra O'na.
Sanki bir dolu şeyi hem yitirmiş hem bulmuşum aynı anda. Aynı gün de, aynı saat diliminde.. Sonra kaybetmiş gibi. tek anımsadığım günlerden Cumartesi.
Körebe bu oyunun adı. Ellerimi uzatıyorum boşluğa çarpıyorum her defasında ve üstelik her hamlede ben kaybediyorum. Karamsarlık değil bunun adı. Vazgeçtim -Bunun bir adı yok. Bu düpedüz ne biliyor musun ?
....
beni duymuyorsun ki.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder