siyah

Alışmanın, delirmeye benzeyen bir eşiği var. Boşluğa bakmak gibi, koyu bi renk, saatlerce bide.

Bazen daha çok kayboluyorum biliyor musun. anlatamadıklarımı gösteriyor fotoğraflar..bi şeyi anlatmanın en basit yolu susmak bazen sanırım. Sessiz duvarları dinliyor, uyuyan kediyi izliyorum. An geliyor, pencerenin önündeki ladin ağacıyla göz göze geliyorum. Kış gelse mesela, o ağaç daha da güzel olacak biliyorum. Baktığım her yerde bir umut arıyorum. Ama hep güneş buralar. Yürümek istiyorum ağaçlar boyu o yolda, olmuyor. Adım atmak beni mutsuz kılıyor. Sokaklar halka açık hapishaneler gibi, ev özgürlük demek sadece.
Bazı şeylere alışmak zorluyor insanı ve zaman istiyor. Ben o bazı şeylerde kayboluyorum. Anlamıyorlar, anlatamıyorum. Yaşamak, anlamaktan daha kıymetlidir ya. Aynı yerden bakmayınca o ağaçlara olamıyoruz aynı yerde. Cevap vermesinler istiyorum, dinlesinler sadece. En sevdiklerim, tüm uzakta kalanlar.

Kedi olsaydım keşke ya da yeşil bir ağacın tepesine konan ortalama bir kuş.